Blog | We verkopen de caravan!

• Home
• Blog

Door Diana Langerak op woensdag 31 juli 2013

"Ik ga nooit meer kamperen met kleine kinderen!". Ik hoor het mezelf nog roepen toen zich vorig jaar in Spanje iedere nacht een drama afspeelde met onze jongste zoon (toen zes maanden jong). Krijsen, krijsen en nog eens krijsen. De hele camping bij elkaar. Uren waren we met hem in de weer. De eerste nacht gaven we hem nog het voordeel van de twijfel ("Hij moet gewoon even wennen"), de tweede nacht begonnen we onszelf redelijk ongemakkelijk te voelen ("Wat zullen de buren wel niet denken?!") en de derde nacht waren we - of in ieder geval ik - er helemaal klaar mee: "Ik ga NOOIT meer kamperen met kleine kinderen." Omdat ik de enige bleek te zijn die de spullen na drie nachten Spanje in wilde pakken - "Ik heb geen twee dagen gereden om na drie nachten weer naar huis te gaan!" - moest er een andere oplossing komen. Dag vier begon dan ook met een strategiebepaling. Na contact te hebben gehad met vrienden die hun hele leven gekampeerd hebben met (kleine) kinderen, was het tijd voor de eerste stap: een gesprek met de buren. Hele vriendelijke Nederlandse mensen die aangaven inderdaad wakker te zijn geworden maar "maak je niet druk, die van ons zijn ook klein geweest." Diezelfde avond sloten we rond bedtijd alle deuren en ramen, spraken de kleine man even duidelijk toe en... lieten hem krijsen. Het resultaat: eerste avond een uur krijsen, tweede avond tien minuten en vanaf de nacht daarna sliepen we allemaal als een roosje.

Om de één of andere vage reden herinner ik me dit hele verhaal pas weer als we dit jaar hetzelfde drama meemaken met de inmiddels 1,5 jaar oude Jefta. Alleen staan we nu op een camping in Nederland met iets minder begripvolle buren en ben ik hoogzwanger van een tweeling. Na de eerste slapeloze nacht weet ik het zeker: we verkopen de caravan. Kamperen moet je gewoon niet doen met kinderen die jonger zijn dan vier jaar. Waarom maken we het onszelf zo moeilijk? We hadden ook in een leuk - geluiddicht! - huisje kunnen zitten. "En denk je nou écht dat ik hier volgend jaar aan ga beginnen met VIER kleine kinderen?!", hoor ik mezelf zeggen tegen mijn man als Jefta de eerste avond om half elf nog steeds de hele camping bij elkaar ligt te krijsen. Niet omdat hij verdrietig is, maar boos. Er is duidelijk maar één ding dat hij wil: uit bed en wel nú! Gelukkig is mijn man wat relaxter dan ik, mompelt iets in de trant van "dit gebeurde vorig jaar ook, we moeten gewoon even doorzetten" en besluit de strijd aan te gaan. En hij heeft gelijk: na twee avonden is de strijd gestreden.

Kamperen met jonge kinderen is heerlijk. De zon, zee, het strand en de vrijheid van een camping maakt dat onze jongens genieten met volle teugen. Een leukere tijd kunnen we hen duidelijk niet geven. En dus geniet ik ook. Maar feit blijft: kamperen met jonge kinderen is niet altijd de 'droomvakantie' die mijn collega-kampeerders met jonge kinderen stug blijven schetsen. Aan de andere kant... welke vakantie is dat wel? Kinderen blijven kinderen en daarmee niet altijd even voorspelbaar. Of je nu in een huisje of in een caravan verblijft.

Overige blogs