Generatio

Blog | Een paar stappen

Home
Blog

Door Annette Otto-Nales op maandag 23 maart 2020

Bij ons in de kerk is een deco team. Zij maken de prachtigste decoratie als extra aankleding tijdens de samenkomst. Tot die keer dat er helemaal niets gedaan was maar alle decoratiespullen in tassen en dozen bij elkaar stonden. Al snel werd duidelijk dat deze keer de kinderen zich mochten uitleven.

Mijn dochter stond als eerste bij de tassen en dozen om aan de slag te gaan. Nu moet je weten dat Tess zich volledig vrij voelt tijdens onze samenkomsten. Bij de eerste muzieknoot staat zij te dansen en te vlaggen. Heerlijk om als moeder te zien hoe zij geniet en mensen raakt door simpelweg zichzelf te zijn.

Onze zoon Job is terughoudender. Die kijkt, observeert en maakt dan een weloverwogen keuze. Toen de kinderen mochten gaan decoreren bleef hij naast mij zitten. Kijkend, observerend maar ook duidelijk twijfelend. “Wil je ook meehelpen?” vroeg ik hem. Twee schouders gingen de lucht in. Waarop hij mij aankeek en vroeg: “Wil je met mij meelopen?”

Nu zitten wij vaak in de samenkomst op de eerste rij. De afstand tussen ons en de plek waar de decoratiespullen stonden was ongeveer vijf meter. Een afstand die hij makkelijk zelf kon overbruggen. Mijn eerste gevoel zei dat hij best zelf kon gaan en mijn hulp niet nodig had.

Maar aan de andere kant vroeg Job dit niet voor niets. Hij zag zelf ook wel dat de afstand maar klein was en hij wist ook dat hij mee mocht helpen. Toch vroeg hij mij te helpen. Het is goed om als ouder te realiseren waarom je kind iets vraagt.

Ik nam Job bij de hand en samen liepen wij die 5 stappen. Daar aangekomen keek hij mij aan en zei: “Je mag nu wel weer gaan.” Op dat moment voelde het alsof ik voor niets was meegelopen.
Tijdens de aanbidding zag ik Job van alles maken. Een schilderijtje met een hartje daarop. Er stond een kaarsje naast en om het schilderij legde hij rode, gele en oranje doeken. Het was het hart van Jezus met daarbij het vuur van God, zo zei hij. Job die het zo moeilijk vindt zijn hart te delen, liet een stukje zien van zijn passie.

Onze kinderen kunnen heel veel zelf, maar als ze ons vragen om samen met hen iets te doen, bedenk je dan goed dat het nooit zomaar is. Door Job te helpen om vijf stappen te nemen, kon hij zijn hart openen voor wat God door hem heen wilde doen.

Het is prachtig om te zien als je kind steeds iets meer zelfstandig wordt. Wij mogen als ouders onze kinderen elke dag helpen een stukje meer zelfstandig te worden. Maar als er een moment is dat je kind je aankijkt en vraagt: “Wil jij met mij meegaan? Wil jij met mij die 5 stappen nemen?” sta dan op en neem die vijf stappen. Misschien voelt het zinloos maar het kan ook zomaar zijn dat die vijf stappen ze verder brengt dan ooit daarvoor.