Maak ze sterk, het boek van Erik Smit en Wietske Noordzij bestaat 10 jaar. Daarom zullen we deze weken elke keer een hoofdstuk uit het boek nemen daar een blog bij posten. Vandaag “De rol van het gezin”.

Soms lijkt het leven een oneindige marathon van to-do’s.
Helemaal op die dagen dat ik me verslapen heb en al achterloop op de planning voor ik mijn bed uit ben. Broodtrommels vullen, ontbijten, met z’n allen op tijd de deur uit. Ergens tussendoor wat extra wassen draaien in verband met een ongelukje vannacht. En dat boven op de al lange to-do-lijst van drie maaltijden verzorgen, op tijd de kinderen op school hebben en weer halen, een werk deadline, wat familie zaken en de financiën die ook nodig weer eens gedaan moeten worden. Had er al iemand boodschappen gedaan? Een extra gesprek met de leerkracht. En wat ruik ik toch? Ow nee, de melk die gister om ging heeft zijn thuis gemaakt in het vloerkleed…

Ja, heel regelmatig lijkt het leven een oneindige marathon van dingen die dringend gedaan moeten worden. En als ik niet oplet dan is er zomaar een week voorbij. Een week waarin ik veel heb kunnen afstrepen van de lijst en minstens zoveel nog niet is gedaan. Een week waarin ik heel DOE-gericht was. Toegewijd aan het doen.

Oja, ik ben een held in DOE-gewijd leven.
Maar ik wil zo graag TOE-gewijd leven. TOE-gewijd ouder zijn. God groot maken, Zijn verhaal vertellen door ons gezin.

In hoofdstuk 2 van Maak ze sterk staat de rol van het gezin centraal. Gelijk wordt hierin al benadrukt dat de ontwikkeling van een kind sterk samen hangt met de sfeer, de liefde en de ruimte in het gezin.

Dan wordt het ons dus heel duidelijk dat het ouderschap niet gaat om lange to-do-lijsten afwerken. Nee, zelfs niet eens over baby’s, peuters, kleuters, tieners en adolescenten grootbrengen. Dat gezin-zijn Gods manier is om Zijn werk van verlossing en vernieuwing voort te zetten. Ouderschap is onze manier is om God groot te maken.

Het is zo makkelijk om ons ouderschap te meten aan onze vaardigheid om snel en effectief dringende zaken af te werken. Of aan de mate waarin we kennis hebben vergaard over Lego, Buurman&Buurman en de laatste trends.
Ik vergeet in de drukte van alle dag zo regelmatig dat gezin-zijn de weg is voor ons en onze kinderen om meer te weten te komen over God en Zijn liefde voor ons.

Hoe doen we dat? Op Gods verhaal focussen te midden van al die to-do’s? Mijn telefoon blijft appjes ontvangen, mijn email stroomt vol, er komen briefjes uit school en aan mijn been hangen vier kinderen die aandacht en vooral wat eten willen. Te midden van al die dringende zaken die mijn aandacht vragen en de deadlines die boven mijn hoofd hangen is het moeilijk om mijn blik te richten op wat echt belangrijk is.

En dan lees is:
Uit de overvloed van het hart spreekt zijn mond. Lukas 6: 45 HSV

Waar spreekt mijn mond van? Waar staat je agenda vol mee? Hoe besteden we ons geld? Waar zijn mijn handen druk mee?

Van geboorte totdat je kind 18 jaar is heb je 936 weken.
Bij ons thuis, in het zicht, staat een pot met knikkers. 936 knikkers.

Die weken, die 936 (voor onze oudste zijn dat er inmiddels niet eens meer 185…) wil ik een TOE-gewijde ouder zijn.
Toegewijd, omdat ik geloof dat het ouderschap een middel mag zijn om God groot te maken. Om zijn liefde te leren kennen en te leren ontvangen. Omdat ik geloof dat het opvoeden van kinderen, ons gezin-zijn, niet zo zeer gaat om het afwerken van dagelijkse to-do-lijsten (DOE-gewijd), maar om een leven tot in eeuwigheid (TOE-gewijd).

Elke keer als ik de knikkers zie wordt ik me bewust van dat doel. Van wat we hopen dat onze kinderen zijn. In plaats van hoe ons kind zich vandaag gedraagt. Gericht op dat toekomstbeeld, een volwassene met liefde voor God, zelfstandig en met een eigen leven. De knikkers helpen me om, in plaats van de to-do-lijst van deze dag te zien, de eeuwigheid voor ogen te hebben.

Aan de andere kant helpen de knikkers me ook op de dagen waar het einde maar niet lijkt te komen, als ik de zoveelste poepbroek van die dag verschoon en bedtijd nog lichtjaren ver weg lijkt. Omdat ik heel duidelijk zie dat de tijd die ik met mijn kinderen heb minder en minder wordt. Er komt een dag dat dit kind ons huis verlaat…
Al lijken de dagen soms nog zo lang, ik zie nu al dat de jaren kort zijn. En elke knikker die we eruit halen schrijven we geschiedenis.

Wij, ouders, voeden de toekomstige leiders van ons land op. De mannen die onze dochters mee uit zullen vragen en de vrouwen (meisjes mogelijk nog!) die moeten beslissen of ze wel of niet ingaan op dat aanzoek. Wij hebben, knikker voor knikker, invloed op de leerkrachten en opvoeders, de beleidmakers en de beheerders van de komende decennia.

En juist daarom wil ik een TOE-gewijde ouder zijn.

Betekent dit dat alles goed en soepel verloopt?
Nee, helaas. Ook ik schreeuw tegen mijn kinderen. Nog steeds zijn er momenten dat mijn aandacht en ogen gericht zijn op een schermpje in plaats van op mijn kinderen. Er zijn dagen dat mijn huwelijk meer een battle-field is dan een veilig en vredig grasveld waar we samenwerken als team. Er zijn meer momenten dan me lief zijn dat ik de onjuiste woorden sprak, met de minst vriendelijke blik.

In die momenten houdt ik vast aan Klaagliederen 3:
Genadig is de Heer, wij zijn nog in leven! (en dat is sommige dagen echt een overwinningspunt!) Zijn ontferming kent geen grenzen!
Elke morgen schenkt Hij nieuwe goedheid en weldaden. Veelvuldig blijkt zijn trouw.

Elke morgen is Gods genade nieuw. Schenkt Hij nieuwe goedheid. Hij wil ons elke morgen opnieuw vullen met moed, wijsheid, geduld en bovenal: Zijn liefde!

Wist je trouwens dat het bijna elk moment van de dag wel ergens ter wereld een nieuwe morgen is?!