It takes a village to raise up a child

Job heeft een brutale mond. Niet zomaar een kleintje. Ik voel mijn bloed koken. Hoe durft hij! Ziet hij niet wat ik allemaal voor hem doe. Ik had zo echt niet tegen mijn ouders moeten praten. Ik ben echt pissig.

Het is zaterdagavond, tijd om aan het eten te beginnen. Ik trek de koelkast open en speur de planken af op zoek naar braadboter. Ondertussen staat de pan al op zacht vuur. Een zoete lucht komt me tegemoet uit de koelkast.

Maar ja, verantwoording nemen of toegeven dat je iets deed wat niet mocht, is nogal een dingetje. Dan is het een stuk prettiger voor hem om te doen alsof hij het nog nooit heeft gehoord.

Dat soort dingen. Voor mijn dochter was het blijkbaar een druppel in een vollopende emmer die we niet hadden gezien. Haar behoefte aan autonomie groeit, terwijl wij haar juist nog zo graag dichtbij houden.