Deze week richten we ons op de behoefte van ons kind om gezien te worden. Elk kind heeft het nodig dat er een of meer volwassenen zijn die hem/haar helemaal kent. Je kind wild at het gezien wordt voor wie hij is, voor wat haar bezig houdt, wat hij kan en wat zij verlangt.

Hoe we dit als ouders kunnen doen verschilt per leeftijdscategorie.

De wereld van een baby en peuter is nog klein. Het kind zelf is het middelpunt en jij bent zijn alles. Deze kinderen hebben het dus vooral nodig dat jij jezelf laat kennen. Dat je aanwezig bent, beschikbaar. Dat je betrouwbaar bent in je zorg en voorziening en dat je veilig bent.
Concreet kan je dit laten zien door jezelf te laten zien, kiekeboe te spleen, voor jezelf (ja, echt, dat staat er!) te zorgen, altijd terug te komen als je weg bent. Een hand op je kind te leggen als ze slaapt. Het zijn de kleine dagelijkse dingen, die je herhaald en herhaald die je kind vertrouwen leren in jou, in de wereld en straks ook in zichzelf.

Een kind in de basisschoolleeftijd heft het nodig dat je hem of haar kent. Hun wereld wordt in een razend tempo groter. De fascinatie voor het leven is groot op deze leeftijd en elke dag beleven ze nieuwe avonturen en ontdekken ze nieuwe dingen. Je kind heeft je nodig om deze dingen samen met jou te ontdekken, in die ontdekkingstocht geef je het grootste kado als je vooral gericht bent op je kind. Terwijl hij gefascineerd is door wat hij ontdekt ben jij gefascineerd door wat jij ontdekt in je kind.

Als het kind ouder wordt en er zoveel om haar heen veranderd en zij zelf ook zo veranderd heeft het je meer dan ooit nodig, nodig om te weten dat je haar ook NU kent. De wereld van een ouder basisschoolkind lijkt soms op z’n kop te staan. Je kind heeft het nodig te weten dat je er bent, dat geeft stabiliteit. Het ervaren en weten dat jij je kind wil blijven kennen geeft hem de zekerheid en veiligheid om de wereld in te gaan, maar vooral de wetenschap dat hij het waard is gekend te zijn. Je bouwt hiermee dus aan zijn weerbaarheid.

De middelbare scholier lijkt steeds minder behoefte te hebben aan nabijheid van jou als ouder. “Je kent me toch niet!” kan een uitspraak van je kind zijn, waarachter een groot verlangen schuilgaat. Namelijk de wens om gekend te zijn, zoals het altijd door je gekend is geweest. Je kind wil weten dat als hij je nodig heeft, dat je er bent én dat je hem dan ook daadwerkelijk kent. Hiervoor is het nodig dat je observeert en betrokken bent, ook al is dat vaak op afstand. Jij bent niet meer de enige persoon die het contact initieert en bepaald wanneer de interactie plaatsvindt. Meer dan ooit bepaald je kind dat, jouw taak is om beschikbaar te zijn wanneer je kind het nodig heeft.

Naast fysieke aanwezigheid gaat dit gekend worden ook grotendeels door samen dingen te ondernemen en door middel van gespreksvoering.

Daarom besteden we woensdag in de blog aandacht aan manieren om samen tijd door te brengen en donderdag kijken we naar hoe we in gesprek gaan met ons kind in de verschillende leeftijdsfasen.