Eline Sparreboom – mei 2022
We gingen donderdag op bezoek.
Ruim 85 jaar is mijn oma.
En haar bezigheden zijn
liefhebben – verwennen – bidden.
We namen oranje tulpen mee.
Met oranje linten.
Want het was de dag
van de vrijheid.
En onderweg dacht ik:
Oma maakte het mee.
De Bevrijdingsdag.
77 jaar geleden.
En ik vertelde het tegen de meisjes op de achterbank.
“Echt?” vroeg de oudste.
“Ja,” zei ik, “ze was iets ouder dan jij nu.”
Even later zaten we op de bank.
We schikten de oranje tulpen in een vaas.
En vroegen over die dagen toen,
zo lang geleden.
En oma vertelde.
Een beetje luchtig.
Want de oorlog zelf
is al serieus genoeg.
Over het Rotterdamse bombardement.
Dat ze -whoeps- zo een wildvreemd huis in werd getild, toen het luchtalarm ging.
Dat haar ouders haar kwijt waren en huilden van blijdschap toen ze -hoppa- weer opeens kwam binnengewandeld.
Over de ruiten die eruit lagen en de planken die ervoor gezet werden.
Ik zag oudste dochter luisteren.
Zag ze denken aan Oekraïne.
Net als ik op dat moment.
En oma vertelde verder.
Over het schuilen onder de portiektrap, waarbij ze de katholieke buren hard ‘wees-gegroetjes’ hoorde bidden.
En het korte gesprekje met haar vader op dat moment:
“Ik wil ook bidden.”
“Doe het maar, kind!”
“Maar ik kan alleen maar ‘Heere, zegen dit eten’ bidden!”
En toen het eenvoudige antwoord:
“Bid dát maar gewoon. God weet wel wat je bedoeld.”
De meisjes gingen knutselen.
Lekker luchtig.
Zoals kinderen zijn.
Met dezelfde frutsels en knutsels
als ik vroeger
wanneer ik bij oma was.
En ik zag ze even later eten.
Broodje knakworst met mayonaise
net als ik vroeger
wanneer ik bij oma was.
En oma bad:
“Dank U voor het eten.
En dank U voor de vrijheid die we kregen.
Dank U voor de vrijheid die we hébben.”
En toen gingen we weer naar huis.
Waar de vlag fier wapperde.
Als teken van vrijheid.
Waar oma vandaag weer extra betekenis aan toevoegde.
En daarom een ode aan alle ouderen in ons land:
Bid – vertel – deel
aan de generaties na jullie.
Want jullie nageslacht
hoort – onthoudt – leert ervan.
Echt.