“Jullie bepalen mijn hele leven!” roept mijn dochter. We zitten aan tafel en ze heeft net commentaar gekregen op haar tafelmanieren. Ellebogen van tafel, je vork naar je mond brengen en niet andersom, niet met volle mond praten. Dat soort dingen. Voor mijn dochter was het blijkbaar een druppel in een vollopende emmer die we niet hadden gezien. Haar behoefte aan autonomie groeit, terwijl wij haar juist nog zo graag dichtbij houden.

Mijn man en ik houden wijselijk onze monden en laten haar uitrazen. Later, als ik haar naar bed breng vraag ik haar wat ze bedoelde. “Ik wil gewoon meer zelf bepalen. Jullie beslissen alles: hoe laat ik naar bed moet, wat we eten, waar we heen gaan.” Eigenlijk heeft ze wel gelijk. Hoewel ik me vaak voorneem om de kinderen, ieder op hun eigen niveau, invloed op hun eigen leven te geven, schiet het er toch vaak bij in. Veel dingen beslissen wij ook gewoon, omdat dat veiliger en verstandiger is. Maar ook bij situaties waar ze wel zelf kunnen beslissen kies ik vaak voor de makkelijke weg. Het doet me denken aan een uitspraak van Omdenken: “We willen graag dat onze kinderen zelfstandig leren denken, totdat ze niet meer doen wat wij willen.” En dat herken ik meer dan me lief is. Ik vind het heerlijk dat ik drie vrijgevochten kinderen heb, die allemaal hun eigen plan trekken. Maar…..Dat plan moet als het even kan wel met het mijne kloppen. Dan geniet ik er vooral van. Anders is het vooral lastig.

Samen weggedoken in het zitje onder haar hoogslaper praten we over wat ze dan zelf wil bepalen. Haar wensen blijken niet eens heel groot. “Ik wil zelf beslissen of ik met vrienden weg mag. Als ze vragen of ik mee ga zwemmen, dat ik dan zelf beslis of dat mag.” Haar wens verbaast me. Ze gaat namelijk regelmatig zwemmen met vrienden. Het gaat haar dus niet om de activiteit zelf. Het gaat haar erom dat ze toestemming moet vragen. En dat iemand anders dan zijzelf, haar ouders dus, de macht hebben om dit te dwarsbomen. Wat lijkt dit kind toch op haar vader en moeder, schiet het door me heen. Maar niet alleen op ons, ik zie een aantal generaties zelfstandige, koppige en onafhankelijke mensen in haar. Prachtig eigenlijk, als het me lukt om het niet als “lastig” te bestempelen. We sluiten het gesprek af met een mooi compromis: wij proberen haar wat meer ruimte te geven en zij probeert het te accepteren als dat niet kan. En: deze week kiest en kookt zij een maaltijd voor ons. Goede deal!