Maak ze sterk, het boek van Erik Smit en Wietske Noordzij bestaat 10 jaar. Daarom zullen we deze weken elke keer een hoofdstuk uit het boek nemen en daar een blog bij posten. Deze week staat hoofdstuk 11 centraal “Rouw en verdriet”.

Al ga ik door een dal vol schaduw van de dood, ik vrees geen kwaad, want U bent met mij.
Psalm 23: 4

Kinderen ervaren in hun leven allemaal op enig moment een verlies, groot of klein. Ze verliezen een sportwedstrijd, ontdekken dat hun vader toch niet de sterkste is, ze moeten de vertrouwde basisschool verlaten, de verkering gaat uit, er overlijdt een familielid, ouders gaan scheiden, ze gaan verhuizen… etc. etc.
Verlies verwerken en omgaan met verdriet dat daarbij hoort, is een vorm van weerbaarheid waar wij als ouders een belangrijke rol in mogen spelen. Hoe beter een kind het verlies kan hanteren, hoe sterker hij in zijn schoenen staat en hoe beter hij om kan gaan met volgende verlieservaringen.

Als ouders zijn we geneigd om onze kinderen te behoeden voor alle narigheid. We dragen ze het liefst als prinsjes en prinsesjes door het leven vol van roze jurken en glinsterende schatten.
Maar dat is niet het leven. En als we die houding dan ook hebben als ouder, dan doen we ons kind te kort. We helpen onze kinderen het meest als we naast ze komen staan, ze laten weten dat er stormen zullen komen, met ze blijven in die periodes. Klaar staan met een kopje thee of een klopje op de schouder.

Verlieservaringen roepen veel (geloofs)vragen op. Vragen waar je kind hevig mee kan worstelen. Niet op alle antwoorden verwacht je kind (direct) antwoord. Soms is het mogen stellen van de vraag al de ruimte die je kind nodig heeft. Ook als je kind het heel lastig vind om de vraag bespreekbaar te maken. Geef je kind in elk geval de ruimte om vragen te stellen, boos te zijn en wellicht kritisch. Je kan immers pas goed met elkaar praten en met elkaar van gedachten wisselen wanneer het probleem op tafel ligt.

Alle kinderen hebben het nodig dat hun ouders er voor hen zijn. Als een kind een verlieservaring heeft is dit nog meer het geval. Dit ziet er voor elke levensfase anders uit.
Jonge kinderen hebben het nodig dat je er bent zodat ze je kennen. Jij bent het die stabiliteit creëert te midden van de veranderingen die zij continu doormaken. Herkenning geeft vertrouwen, wat ze veiligheid biedt om met de verliessituatie om te gaan en zich te ontwikkelen.
Kinderen in de basisschoolleeftijd hebben het nodig dat je er bent, zodat ze weten dat je hen kent, hun verdriet ziet. Een ouder schoolkind, een jonge puber heeft het nodig dat je er bent, zodat ze weten dat je hen ook nu kent.
Alles lijkt soms op z’n kop te staan. De stabiliteit van het weten dat jij er bent en jouw wil om hen te kennen, hen te zien, geeft hen de wetenschap dat ze het waard zijn kennen, dat jij hen waard vindt om er te zijn.
Een oudere puber of jonge adolescent heeft het nodig dat je er bent, zodat ze weten dat je er bent als zij je nodig hebben. Er zullen dagen zijn dat je zoon je volledig negeert, of je dochter overtuigd is dat ze niemand nodig heeft. Maar op een slechtere dag zal het tegenovergestelde waar zijn. De enige manier dat je op die dagen er voor hen kan zijn is om ze keer op keer te laten zien dat je er bent, ook als ze denken je niet nodig te hebben.

Voor ons als ouders is er elke dag de uitdaging om er helemaal voor ons kind te zijn! Zodat ze zich veilig weten en ook op ons kunnen terugvallen als verdriet en rouw hun leven binnenkomt.
Wij mogen hiervoor altijd naar God toe gaan. Hij geeft ons de kracht. Vandaag bidden we hier, bij Generatio, voor alle ouders, voor jou. Grote Vader, vul ons met bovennatuurlijke kracht, wijsheid en inzicht. Zodat we onze kinderen de veiligheid kunnen bieden om elke storm in het leven met ons te delen. Geef ons Uw Geest, vul ons, zodat wij Uw liefde kunnen geven aan de kinderen die U ons heeft toevertrouwd. Als ze staan op de bergtop en als ze in het dal vol schaduw van de dood zijn. Amen