Blog

meer, meer, meer

meer, meer, meer

Meelijwekkend grappig is het eigenlijk. Hoe hard we met onze kop vooruit, als een stier tijdens het jaarlijkse encierro in Pamplona, het jaar in rennen in de hoop te minderen. We willen minder.
Dan hebben we minder… voelen we ons minder!

samen

samen

Een graafmachine was bezig losse stenen en troep van een opengebroken straat te verzamelen en in een grote laadbak te dumpen. Bij elke nieuwe lading riep de peuter met een vrolijk en verrukt gezicht: “Tada!”
En zo stonden we daar een tijd te kijken.
We deden niets, we hoefden niets. Alleen kijken.

ken je me?

ken je me?

Deze week richten we ons op de behoefte van ons kind om gezien te worden. Elk kind heeft het nodig dat er een of meer volwassenen zijn die hem/haar helemaal kent. Je kind wild at het gezien wordt voor wie hij is, voor wat haar bezig houdt, wat hij kan en wat zij...

Wie ben ik?!

Wie ben ik?!

Ben ik waardevol? Het is een grote, essentiële vraag die we ons allemaal stellen. Elk mens, in iedere levensfase weer opnieuw. In een andere vorm of heftigheid wellicht. Ook jouw kind leeft met deze vraag.

Gewetensvorming bij kinderen

Gewetensvorming bij kinderen

Ik stak van wal en begon te vertellen over rotjes meesmokkelen naar school om er bij te horen, sigaretten jatten en veel te hard rijden op vakantie.

GENERATIEBRUG

GENERATIEBRUG

We zagen hen lopen. 
Op benen en rolstoelwielen. 
Zij voor, hij erachter. 
Grijs en bejaard. 

Wij dertigers, zagen de tachtigers lopen. 
“Kijk dan!”, zei vriendinlief. 
“Ah, schattig…!”, smolt ik.

Nog één keertje

Nog één keertje

Maar ja, verantwoording nemen of toegeven dat je iets deed wat niet mocht, is nogal een dingetje. Dan is het een stuk prettiger voor hem om te doen alsof hij het nog nooit heeft gehoord.

ODE AAN OUDEREN

ODE AAN OUDEREN

We gingen donderdag op bezoek. 
Ruim 85 jaar is mijn oma. 
En haar bezigheden zijn 
liefhebben – verwennen – bidden.